Goodbye Whitney

Spory czas mnie tu nie było. Upublicznianie po raz kolejny pseudofilozoficznych rzygów nie przystoi. Myśli różniaste mnie atakują, ale wciąż za dużo wycinków, a za mało gazet. Z dnia na dzień obiecuję sobie, że pójdę wcześniej spać, ale około 2 w nocy uświadamiam sobie, jak bardzo się oszukuję... Wczoraj położyłam się o 22. Wstałam po półtorej godziny wiercenia się w kołdrze, plątania między kołdrą a kocykiem i dumania, która może być godzina, a telefon leży przecież na biurku. Zaczęłam czytać Leca. Całą noc. Rekomendacja Umberta z tylnej okładki jest prawdziwa. O ile będzie można zasnąć...

Zmarła Whitney Houston. O tym trąbią dziś media. Dlaczego o tym piszę? Bo naszła mnie refleksja, że odchodzą wielcy ludzie... OSTATNI wielcy ludzie. No, może jedni z ostatnich. Nie trzeba daleko sięgać pamięcią: Szymborska, Jarocka, Havel, Mrowiec, Violetta Villas, trochę dawniej Kwiatkowska, Zembaty, Liz Taylor czy Kownacka - akurat to przyszło mi na myśl. Jeszcze Micheal Jackson i Steve Jobs. Albo Marek Edelman.
Tak, jestem dekadentką.Tak, retro klimaty, wiem. Tak, uważam, że XXI wiek oprócz nowinek techniczno-informatycznych nie wniósł niczego wartościowego do ludzkości.
Odchodzą wielcy ludzie... Ci, którzy debiutowali, kiedy mnie jeszcze nie było na świecie. I będą odchodzili kolejni. Taka kolej rzeczy. I będą o tym mówili w mediach.
Ale za 10, 15, 20, 50 lat....? Ktoś umrze i powiedzą o tym gdziekolwiek? Napisze o tym ktokolwiek? Będzie to znaczyło cokolwiek?
Kto jest ikoną kultury tych czasów... Lady Gaga?
Odnoszę wrażenie, że kończy się pewna era. Może już się skończyła. Era powojennych rewolucji - w obyczajowości, w muzyce, w technice, w kulturze.
Co dalej?

Mówi się o trzech diwach: Whitney Houston, Marii Carey i Celine Dion. Z tych trzech Whitney cenię najbardziej, chociażby za to, że wśród rzewnych lirycznych pieśni znalazło się miejsce na ten taneczny hit mojego dzieciństwa:

Boję się. Boję się, że w końcu odejdą wszyscy wielcy - przecież to kiedyś i tak się stanie... A zostanie jedna wielka internetowa kupa ludzi, phe, nie ludzi, a motłochu, degradacja, totalna zagłada, wszystkiego powoli.. Tak to widzę, że wcale nie potrzeba wojny. Wystarczy takie "nic".
No chyba, że rewolucja - i zacząć od początku. Bo wszystko ma swój koniec. Idziemy "do przodu" - nowe wynalazki, nowe technologie, nowe zastosowania, nowe programy nauczania - a co, jak to się wyczerpie? Nie sądzę, żeby w nieskończoność dało się ulepszać i odkrywać - bo w końcu nie będzie czego.
Zresztą... Piję do czegoś, co większość odrzuca. Podobno mam skłonności do utrudniania sobie życia. Myślę o dziwnych rzeczach, innych niż kolor lakieru do paznokci i przesolonych buraczkach - kiedyś uważałam to za zaletę, dziś wiem, jakie to złe.
Ech, czuję się jak "ta mrówka rzucona na tory", niezrozumiała w świecie geniuszy, którzy moich bredni a)nie rozumieją (nie rozumią) b)nie słuchają c)o czym ty kurwa pierdolisz?
Czy ja mówiłam coś o pseudofilozoficznych rzygach?
Dosyć. Do łóżka.
Jutro walka z literaturą staropolską, gramatyką, logopedią i próbą zmienienia fakultetu (antropologia postkolonialna, ritual studies - hmm, rozwijanie zainteresowań?). Chór i zastanawianie się, czy walczyć o swoje i się odezwać, czy lepiej nie pytać, bo to straszne rozczarowanie usłyszeć "nie".
Dobranoc.
I przepraszam.