Muzyczna bajka

Nie mogłam się powstrzymać. To nie mój tekst autorski, wklejam z facebooka za kolegą Krzyśkiem. 

Za siedmioma durami, za siedmioma mollami, dawno, dawno temu, w

prastarym grodzie Hesesie mieszkał król Tryton III ze swą żoną

Septymą Wielką. Mieli oni córkę jedynaczkę - śliczną królewnę

Dominantę. Była to miła i mądra panienka, nic więc dziwnego, że król

Tryton i królowa Septyma bardzo ją kochali i nigdy nie dochodziło

między nimi do rodzinnych dysonansów. Dominanta szybko dorastała i

pewnego dnia królowa oznajmiła: "Córko, czas już, abyś wyszła za

mąż". Nadszedł czas poszukiwania odpowiedniego kandydata. W całym

królestwie i w sąsiednich tonacjach ogłoszono, co następuje: "Jego

Dyminucja, król Tryton III oznajmia, iż pierwszemu kawalerowi

znamienitego rodu, który przybędzie i pozyska względy królewny

Dominanty, odda swoją córkę za żonę, a ponadto sto tysięcy bemoli w

złocie i pół królestwa w posagu". Zaczęli tedy przybywać kandydaci.

Z Francji przyjechał niejaki książę de Moll, zjawił się również

pewien akord neapolitański z Włoch, a także hrabia Geses-dur z

Niemiec oraz major z królewskiej armii, weteran, zasłużony w

pierwszym przewrocie majowym. Niestety, żaden z kawalerów nie

uzyskał uznania Dominanty. Książę de Moll cierpiał na dur brzuszny i

zawsze przed obiadem musiał zażywać Amoll. Hrabia Geses-dur, choć

miał dużo bemoli, był już stary i chorował na przewlekły paralelizm.

Major natomiast ciągle był w minorowym nastroju i często spuszczał

nos na kwintę. Najgorzej jednak było z akordem neapolitańskim. Był

to osobnik podatny na niedobre wpływy i okazało się, że rok temu

związał się z jakąś podejrzaną sekstą. Od tego czasu cierpiał na

lekkie zboczenie modulacyjne i zaczął przejawiać skłonności

homofoniczne. Widząc, że żaden kandydat nie odpowiada Dominancie,

królowa Septyma bardzo się zalterowała i popadła w stan głębokiej

progresji. W końcu jednak znalazł się pewien młody i przystojny

Kasownik, syn skarbnika królewskiego, który zyskawszy sympatię i

miłość Dominanty, wkrótce pojął ją za żonę, a przy okazji skasował

sto tysięcy bemoli w złocie. Jako że młodzi często przebywali ze

sobą w stosunku kwinty, wkrótce ogłoszono radosną nowinę, iż

królewna Dominanta spodziewa się nowego składnika. Wszyscy

gorączkowo zaczęli przygotowywać się na to ważne wydarzenie. Dla

Dominanty i jej mającego przyjść na świat maleństwa znoszono

rozmaite podarunki. Najpopularniejszym prezentem były pampersy i

pieluszki tetrachordowe. Nadszedł wreszcie dla Dominanty czas

rozwiązania. W obawie, aby nie okazało się zwodnicze, sprowadzono

najlepszych lekarzy z całego królestwa. Na szczęście rozwiązanie

przebiegło ściśle według przewidywań medyków i na świat przyszła

malutka dziewczynka, której nadano imię Subdominanta. Na uroczyste

chrzciny zjechały się wszystkie zaprzyjaźnione interwały, akordy

tonalne i poboczne, przybyły również cztery dźwięki obce z

sąsiednich tonacji, a nawet dwie egzotyczne skale miksolidyjskie,

które z królem Trytonem łączyło dalekie pokrewieństwo tercjowe. Po

ceremonii odbyła się uczta. Dominanta przybyła z podwójnym

opóźnieniem, gdyż, schodząc schodami ze swej komnaty, odziana w

długą, purpurową tonikę, nie zauważyła, że szósty stopień był

obniżony i nieszczęśliwie upadła, niszcząc sobie na głowie trwałą

modulację. Po chwili jednak wszyscy goście zasiedli w układzie

skupionym do okrągłego jak koło kwintowe stołu. Stół uginał się pod

ciężarem rozmaitych potraw. Czegóż tam nie było! Alikwoty w zalewie

oktawowej, rożki angielskie, kuplety schabowe alterowane, na deser

zaś przepyszna akolada mleczna z orzechami. Goście jedli ze smakiem,

aż im się uszy trzęsły. Tylko Dominanta nic nie tknęła, ponieważ

dbała o pięciolinię. Bardzo pragnęła odzyskać swą dawną, szczupłą

figurację. Uczta już dobiegała końca, gdy nagle za oknami zrobiło

się ciemno, a z dziedzińca zamkowego dobiegł do uszu zebranych

przeraźliwy chichot. Zajęczały zgryźliwie dysonanse, zabrzmiały

ukośnie półtony, wreszcie zadudnił charakterystyczny skok oktawy i

przerażeni goście ujrzeli przed sobą chudą, czarną postać. To stara

wiedźma Kadencja, dawna wróżka królewska, która nie została

zaproszona na ucztę. Kadencja, zawieszona niegdyś w swej funkcji za

nadużywanie alikwotu, przybyła teraz, aby się zemścić. Była już

stara, ale wciąż jeszcze mocna metrycznie i harmonicznie. "Więc to

tak, wstrętne skordatury!" - zawołała chrypliwie. - "Nie

zaprosiliście starej Kadencji na chrzciny małej Subdominanty! Niech

więc ona zapłaci za waszą niewdzięczność! Rzucę na nią klątwę. Kiedy

królewna skończy 18 lat, zamienię ją enharmonicznie w subdominantę

drugiego stopnia i wtrącę do nieznanej tonacji docelowej!". Goście

zamarli z przerażenia, a królową chwycił atak chromatycznego kaszlu.

Pewnie całe zajście skończyłoby się tragicznie, gdyby nie dzielny

Kasownik, który jako jedyny nie wystraszył się wiedźmy.

Błyskawicznie wykonał skok o dwie oktawy w stronę Kadencji i szybkim

ruchem o sekundę odebrał jej wszystkie tercje. Zaskoczona wiedźma,

nie mogąc bez tercji określić swojego trybu, straciła w ten sposób

całą swoją moc. Obezwładnioną wiedźmę służba zamknęła w lochu na dwa klucze wiolinowe i jeden basowy. Gromkie "Vivace" ozwało się na

cześć dzielnego Kasownika, zaś król Tryton odznaczył swego zięcia

złotym krzyżykiem za odwagę. Od tej pory już nic nie zakłócało życia

królewskiej rodziny i wszyscy żyli długo i szczęśliwie w wielkim

konsonansie.