Zuzanna nie istnieje

Ujrzałam tytuł nowej książki Marty Fox i wiedziałam, że muszę to przeczytać. Moje imię w tytule, to raz. Dwa - tytuł intrygujący. Trzy - pochlebne opinie w internecie. No i w końcu "przesycona erotyzmem opowieść (..) o miłości, która zdarza się co najmniej dwa razy w życiu".
To jest to!
Żadnych sloganów o miłości jedynej i prawdziwej, ale co najmniej dwa razy w życiu! W końcu!

Zaczyna się obiecująco. Wiersz "Leonard Cohen" Z. Joachimiaka (którego to wiersza w sieci doszukać się nie mogę). I pierwsze dreszcze, kiedy okazuje się, że bohaterami są piękna artystka Zuzanna i PAWEŁ, informatyk (chociaż zestawienie artystka - informatyk aż wali kiczem po oczach, no ale IMIONA). Do tego magia liczb, trójek i siódemek, coś dla mnie. Rozwinięcie fantastyczne. Ale potem.... Trochę na siłę. Naciągane szukanie sensacji. A przecież to oczywiste, że się odnajdą i będzie happy end. Tak, wiem, w opiniach, recenzjach etc. NIGDY nie piszemy o zakończeniu, ale... to takie oczywiste. Jedynie w powieściach Jodi Picoult albo dobrych kryminałach - do ostatniej strony nie wiadomo, co się stanie, a w końcu obrót sytuacji i tak nas zaskakuje. Ale w powieści o miłości? Nawet jeżeli mówi o więcej niż jednej miłości w życiu - będą żyli długo i szczęśliwe... (no chyba że to Anna Karenina... albo Werter...  dobra, dobra, za dużo tych wyjątków, okej, wiem, nie mogę tak uogólniać.. w każdym razie - w powieści Marty Fox happy end był oczywisty). Kończy się i... Pyc. Takie małe rozczarowanie. Liczyłam na coś więcej. No i to "przesycenie erotyzmem". Chyba jestem w tej tematyce osobą totalnie zdegradowaną i bez zahamowań. Czytałam rzeczy naprawdę erotyczne. Przesycone. A tutaj - jak dla mnie - był co najwyżej subtelny erotyzm. Oczekiwałam czegoś ponad to. 
Książka dobra, warta polecenia, ale jakaś... zbyt prosta. I naciągana pod koniec. 


Zuzanna -  imię żeńskie pochodzenia biblijnego. Wywodzi się od hebrajskiego imienia  szoszana, oznaczającego "lilia", co z kolei prawdopodobnie wywodziło się od egipskiego seszen, czyli "lotos". W Polsce imię to jest notowane w dokumentach od 1265 rok. Zuzanna w 2009 r. zajmowała 3. miejsce w grupie imion żeńskich.


Mianem dygresji:
Kiedy rodzice wybrali to imię dla mnie - było bardzo oryginalne i rzadko spotykane. Do "imionowej mody" w latach 90. zaczęły wchodzić Nicole zwane Nikolami, Jessiki, Dżesiki tudzież Jessice, Kerstiny, Manuele, Sandry, Roksany, Martiny. Nie lubiłam swojego imienia. Wstydziłam się go. 
Po latach doceniłam. Zafascynowałam się etymologią, odniesieniem w kulturze. Pokochałam swoje imię, jestem z niego dumna. Zaczęłam używać jako jednego z nickname'ów.  Dlatego nie podoba mi się to: Jedno z najczęściej nadawanych imion w Polsce... Po Julii i Mai, przed Wiktorią, Oliwią, Amelią, Natalią, Aleksandrą, Leną, Nikolą i Zofią (! - to mnie zaskoczyło... niewiele znam Zosiek) (na 33. miejscu jest Antonina - to też mnie dziwi..., bo Justyna jest dopiero na 49. 

W literaturze

• poemat Zuzanna Jana Kochanowskiego
• Zuzanna Pevensie w Opowieściach z Narnii Clive'a Staplesa Lewisa
• Zuza Kostryniówna w Czarnych skrzydłach Juliusza Kadena-Bandrowskiego
• Zuzanna Katschka w Wyznaniach hochsztaplera Feliksa Krulla Tomasza Manna
• Zuzia w Kubusiu Fataliście i jego Panu Denisa Diderota
• Zusia w Zmowie nieobecnych Marii Kuncewiczowej
• Zuzanna w Weselu Figara Pierre'a Beaumarchais
• Zuzanna w wierszu Zuzanna i starcy Anny Janko
• Susan w powieści Fale Virginii Woolf

W muzyce

• Oratorium Susanna G. F. Haendla (Londyn, 1748)
• Zuzanna w Weselu Figara Wolfganga Amadeusza Mozarta
• Oh! Susanna - pieśn Stephena Fostera
• Suzanne – utwór Leonarda Cohena
• Lament for My Suzanne – utwór Current 93
• Suzanne – utwór Hope Sandoval & the Warm Inventions
• I love you Suzanne – utwór Lou Reed & The Velvet Underground
• When Susannah cries (she cries a rainstorm) – utwór Espen Lind
• Die traurige Ballade von Susi Spakowski – utwór zespołu Die Ärzte
• Susanna (I'm crazy loving you) – utwór The Art Company
• Suzie Q – utwór Creedence Clearwater Revival
• Oh Susi – utwór Franka Zandera
• Zuzanna utwór Macieja Zembatego

(Droga ACTA - skopiowałam z wikipedii... Jak nie wolno, to usunę, ale nie zabierajcie mi bloga.)


Po co to wszystko?
Żeby zachęcić do zainteresowania się swoim imieniem. 
No i do książki też zachęcam.